TANTA BATEN KONAKIZUNAK

Bazen behin Fulgen izeneko gaztetxo biribildu bat lagun askorik ez zeukana. Baina tanta hau gutxienez gurasoekin bizi zen. Txorrota hirian. Txorrota hiria bakteriaz, gatz mineralez, kloroz eta karez eginiko edozein txorrotako hiriak dira bere eraikin guztiekin eta.

Fulgen hazten zihoan eta iritsi zen momentu batera ez zekiena zer egin edo txorrotik salto egin edo ez egitea, mugan zegoen. Bat-batean bere adineko mutil batzuk agertu ziren esanez:

-Baina, salto egin ez dela ezer gertatzen.

-Bai, bai. Nik aurreko egunean salto egin nuen eta begira hemen nago.

Fulgenek bere zalantzak zituen ez zekielako egia edo gezurra esaten zioten, bere bizitzan lehen aldiz hitz egiten ziotelako. Berak ez zekien gezurretan ari zirela eta beraiek nahi zutena zela bera txorrotik behera botatzea. Fulgenek hobeto pentsatu eta erabaki zuen saltorik ez egitea, besteek atzeraka zebilela ikusi orduko korrika joan eta txorrotik behera bultzatu zuten begi bistaz aldentzeko.

-Aaaaaa!

PLIF, entzuten zen erori bezain laster. Beste ur tanta asko zeuden hor ere, baina geroz eta gutxiago geratzen ziren hustubidetik joaten ari zirelako. Fulgenek ez zekien hori eta asko kezkatzen hasi zen.

-Zer gertatzen da? Zergatik desagertzen dira beste tantak? Edo nora goaz?

-Zu berria zara, ezta?

-Bai. Xelebre batzuek bota egin naute eta ez dakit ezer ez.

-Ba orduan lasaitu, nik aldi batzuetan egin dut, beraz, jarrai nazazu eta esaten dizunari adi egon.

-Ondo da.

-Orain hustubidera goaz eta hodi batzuk zeharkatuko ditugu ezker eskuin, behera … badakizu. Eta hauetan zehar irristatu egin beharko zara. Ez baldin bazara argitzen niri jarraitu eta kopiatu niri.

-Ongiiiiiiii daaaaaaa……………….

Ezker eskuin eta behera joan ondoren lasai gune batera iritsi ziren, baina leku hau ez zen ez oso erosoa, ez oso polita estoldetan baitzeuden.

Lasaitasun gunean Fulgen eta aholkuak ematen zizkion tantak elkar bilatzen ari ziren eta azkenean topo egin zuten.

-Mila esker lehengoagatik ez dakit nola eskertu –esan zion Fulgenek.

-Zuk neri jarraitzearekin aski duzu. Lehen ez dut nire burua aurkeztu. -Tito dut izena.

-Pozten naiz zu ezagutzeaz Tito,- nik Fulgen dut izena.

-Ondo da Fulge, baina zalantza bat daukat, zergatik bota zaituzte?

-Zera… ez ziren nire lagunak eta izorratzeagatik botako ninduten seguraski. Ez nengoelako konbentzitua salto egitera –erantzun zion Fulgenek.

- Aaaa beno beno, ulertzen dut, orduan ni zure lehen lagun bihurtuko naiz, atsegina eta jatorra zara eta.

-Jo, ze pozik nagoen! –esan zuen Fulgenek gaia aldatuz- Orain nora goaz? Orain hodi handi hauen bitartez araztegi batera goaz, uste dut edo bestela ibaira. Ez nagoelako ziur non gauden eta tokiaren arabera, bata edo bestera egiten dute. Eta nik nahi ez nuena da. Araztegia!

-Hemen gauza asko gertatzen dira ontzi oso handi hauetan eta batzuek ez dute bizirik irauten, beraz zu ez baztertu nitaz.

Handik egun batzuetara, ontzi izugarri guztietan egon ondoren atera ziren ibaira eta inoiz baino garbiagoak zeuden. Halako batean ur laster batzuk egon ondoren itsaso zabalean agertu ziren eta Tito eta Fulgen tanta guztien gainean jartzen saiatzen ziren, eguzkia hartzen saiatzeko, eguzkia hartzen baitute eta oso gustuko dute. Hori bai, arazo bat zeukaten; tantak lurruntzen zirela bazekitela, baina eguzkiak ipnotizatzen zituen bere izpi ultra ahaltsuekin eta ez zeukaten ezer egiterik. Lehenik, Tito lurrundu zen eta gero fulgen. Bizirik jarraitzen zuten tantek uste zuten lurruntzen zirenak hiltzen zirela, baina ez, lurruntzen zirenek bakarrik zekiten bizirik jarraitzen zutela eta hodeien bidez hara eta hona zebiltzala.

Noizean behin leku batzuetan mantsoago zihoan hodeia tantak euri moduan erortzeko. Fulgen eta Tito hodei desberdinetan zeuden eta ez zeuden elkarri laguntzeko. Behin, Fulgenen hodeiak zaparrada bat bota zuen tantarik gabe gelditu zen arte.

Australian erori zen, eta hainbesteko zaparradaren ondoren ibaiak sortu eta oasi bateraino iritsi zen Fulgen. Bertan, tanta izugarria ikusi eta bihotza azkar-azkar joaten zitzaion gaztaina koloreko adatsa batetik bestera mugitzen zuenean. Fulgen neskari hurbildu zitzaion. Hitz goxo batzuk esan eta hainbeste maitemindu zirenez erabaki zuten ez baztertzea eta joan behar baldin bazuten elkarrekin egingo zutela. Baina biharamunean Birginia desagerturik zegoen, Fulgenek oasi osoan miatu zuen aurkitzeko itxaropenarekin, baina ez zen hala izan. Hori bai, aztarna batzuk zeuzkan, esaterako lurrundu zela lakuaren iparrean. Beraz, Fulgenek hurrengo ipar lurrunketan lurrundu beharko zuen aurkitu nahi bazuen. Hurrengo arrastoa Txinan aurkitu zuen, eta batetik bestera zihoan, txinera ondo ez zekielako, baina hilabete bat arrastoei segika. Txinera ulertu zuen, Estatu Batuetara joan behar izan zuen egunean. Hemen arrastoek Ameriketan zehar gora eta behera zeramaten eta baita ingelesa ikasten ere. Egun batzuen buruan Afrikara joan zen lorratzei jarraika eta berehala alde egin behar izan zuen Fulgenek Frantziara. Frantsesa ikasi eta halako baten maitea kalean zehar ikusi zuen. Txorrota hirira joan ziren bizileku bat lortu eta semeak izan zituzten, tantanak.

-Jope aitona, ze amaiera. Bat-batean ikusi al zenuen amona edo Birginia delakoa? Galdetu zuen biloba batek.

-Baina nola,- nik ea aurkitu nuen amona?. Lagun baten historia zen eta – esan zuen aitonak, bilobak ez asmatzeko nahiarekin.

-Aitona, besteei gezurtuko zenien, baina niri ez. Lehenengo, zu Fulgentzio zara, hau da, protagonistaren izenarentzako ez duzu burua gehiegi nekatu. Fulgen deitzea ere. Bigarrenik, amonarekin berdin, izen bera mantendu duzu. Hirugarrenik, egongelan leku askotako argazki asko daude eta zuk esan dituzun lekuetakoak dira. Laugarrenik, zuk hizkuntza asko dakizkizu. Eta bosgarrenik, hitz goxo batzuk esan zenizkion amonari eta egunero oroitarazten diguzue ezagutu zineten unea. Hitz goxo batzuk esan zenizkiola. Eta guzti horrengatik, jakin dut protagonista zu zinela.

-Bai, oso azkarra zara biloba, eta hurrengorako burua gehiago nekatu beharko dut hain erraza ez izateko. Biloba oso….,-atea joka ari zen norbaitek, moztu zuen aitona, KNOKK KNOKK

-Kaixo, hemen bizi al da Fulgentzio? –galdetu zuen tanta gizonak.

-Bai, hemen bizi da –gurasoak erantzun zion.

-Ezagun zahar bat naiz eta ikusi nahiko nuke, mesedez.

-Bai, noski. Hortxe dago.

-Kaixo Fulgentzio, espero dut nitaz ez ahaztu izana.

-Baina nola ahaztuko naiz zutaz, Tito! –esan zuen aitonak saltoka.

-Begira, Tito! Ipuineko aitonarern laguna –esan zuen azkar-azkar, biloba argiak.

-Bai, hauxe da.- Tito jauna -gehitu zuen aitonak.

-Ba aztarnak jarraitu ditut baztertu ginenetik hona, eta baita entzun ere emaztea, semeak eta bilobak zenituela –azaldu zuen Titok.

Eta horrela denbora luzez hitz egin ondoren aitonaren laguna etxean gelditzera gonbidatu eta familia Txorrota hirian bizitzen egon ziren urteak pasaz.

JON LIZARRAGA. DBH 2