DIBORTZIOA

Arratsaldeko 18:30ak dira eta hemen nago epailearen
aurrean.
“Dena hasi zen, udaberriko egun eguzkitsu batean. Nire
gurasoak oihuka zeuden, egunero bezala, baina gaur desberdina zen, gogorrago oihukatzen zuten. Nik neure
logelara igo eta atea danbateko batez itxi nuen. Beti gauza bera egiten nuen, gurasoak oihuka hasten zirenean nik neure logelara igotzen nintzen eta atea danbateko batez ixten nuen, konturatzeko ni triste nengoela. Hori egitean nire logelara igotzen ziren, eta ni lasaitzeko esaten zidaten ez zela ezer gertatu, bakarrik liskar txiki bat izan zutela eta barkatu zirela. Baina gaur ez zen inor igo ni lasaitzera. Ni neure logelan negarrez nengoen bitartean,
beraiek sukaldean oihuka jarraitzen zuten. Lokartuta gelditu nintzen hainbeste negar egin ondoren. Esnatu nintzenerako, afaltzeko ordua zen eta sukalderantz
jaitsi nintzen. Mahaia jarrita zegoela konturatu nintzen, baina bi plater besterik ez zeuden jarrita. Harrituta
amari galdetu nion:
-Ama zergatik jarri dituzu bi plater? Non dago aita? Ez du goserik?
-Lasai maitea. Aita ongi dago, baina atzerrira joan behar izan du lan inportante bat egitera.
-Baina noiz itzuliko da? Zergatik joan da bat-batean?
-Lasai, azken momentuan lan bat suertatu zaio eta bi aste egongo da atzerrian.
Ezin nuen sinetsi amak esan zidana, aitak beti lanera joan aurretik oso inportantea bazen ere ni lehenengo agurtzen ninduen. Haserreturik logelarantz igo nintzen. Ama
sukaldetik deika zegoen.
-Ez dut goserik, lotara noa- ez zitzaidan gustatzen gurasoei gezurra esatea, baina oso haserreturik nengoen
-Bihar arte ama!
Ez nuen itxaron amaren erantzuna eta atea danbateko batez itxi nuen. Ohera bota nintzen malkoak ateratzen zitzaizkidan bitartean.
Biharamunean ostirala zen eta eskolara joan beharra nuen, baina ez nuen ama ikustea nahi, zeren oraindik haserre nengoen. Bera esnatu baino lehenago atera behar
nintzen etxetik. Arropa jantzita gosaltzera jaitsi nintzen. Gosaltzen nengoela ama esnatzen entzun nuen.
-Leire, zer ari zara hain goiz esnatzen? Ongi zaude?
Oraindik goian zegoen, ez nuenez bera ikusi nahi, korrika bizian aterantz abiatu nintzen. Ireki nuenerako ama pasiloan zegoen harrituta begira.
-Nora zoaz hain goiz? Oraindik 08:15ak dira eta klasea 09:00etan hasten da.
-Badakit ama, baina gaur kontrola dut eta klasean errepasatu nahi nuke- berriro gezurra esan nion.
Konturatzen bazen gezurra esaten ari natzaiola zigortu egingo ninduen.
-Harritzen nau, hain interes handia jartzea kontrol batean. Baina oso pozik nago horregatik, zorte handia izan.
-Bale, agur ama presaka noa.
Klasera iritsi nintzenerako ez zegoen inor eta nire mahaian eserita, lehengo egunekoa birgogoratzen hasi nintzen. Amak esandakoaz gogoratzean negarrez hasi nintzen. Banekien hori gezurra zela. Pelikula guztietan esaten zen, gurasoak dibortziatzen zirenean, ama guztiek esaten zuten, aitak atzerrira joan behar zuela lana egitera eta itzuliko zela.
Bana denbora pasatzen zen eta ez zen inoiz itzultzen.Negarrez hasi nintzen berriro. Ezin nuen pentsatu nire gurasoak dibortziatu zirela, min handia egiten zidan horretan pentsatzeak.
Bat-batean norbait klasera sartu zen. Nire lagunik onena zen, Irune.
-Kaixo Leire, zer gertatzen zaizu? Zergatik zaude negarrez?
-Ez dut nahi honetaz hitz egin orain, patioan kontatuko
dizut.
-Bale, baina lasai zaitez. Goazen bainura malkoak lehortzera.
Klasea oso motel pasatu zitzaidan. Ez nien kasurik egiten irakasleen azalpenei. Dibortzioaz pentsatzen aritu nintzen klase guztietan, batzuetan malkoren bat ateratzen zitzaidan. Klaseak bukatu zirenean, patioko txoko batera abiatu ginen Irune eta biok bakarrik egoteko.
-Leire, kontatuko didazu zer gertatzen zaizun? Klase osoan begira egon naiz nola ateratzen zitzaizkizun malkoak. Oso grabea izan behar da hainbeste negar egiteko.
-Ba, bai niretzat oso grabea da. Gertatzen dena da...- etadena kontatu nion, aldioro gelditu behar nintzen malkoak lehortzeko eta arnasa sakon hartzeko.- eta orain ez dut nahi amarekin hitz egin, oso haserre nago.
-Oh! Sentitzen dut asko gertatutakoarekin- ezin zuen hitz egin, negarrez zegoen eta. Oso disgustatua zegoen- Ez larritu, segur aski dena oso ondo aterako da. Baina
badakizu nire etxeko ateak irekiak egongo direla zuretzat. Zerbait larria gertatzen bada, nire etxean lo egin dezakezu.-eta besarkada handia eman zidan.
-Mila esker. Nire lagunik onena izango zara betirako eta zurekin zorretan egongo naiz bizitza osoan.
Etxerako bidean aitaren kotxea ikusi nuen etxearen parean aparkatuta. Pozaren pozez etxerantz korrikan abiatu nintzen. Oso pozik nengoen jakitean amak egia esan zidala, irribarrea atera zitzaidan ezpainetan. Ezin nuen sinetsi nire gurasoak ez zirela dibortziatu. Egongelan sartu
nintzenerako gurasoak sofan eserita zeuden.
-Aita!! Ze poza zu ikustean!- besarkada handi bat eta musu bat eman nion- Amak egia esaten zuen. Sentitzen dut ez sinestea ama- eta berari ere musu bat eman nion.
- Baina zergatik esaten duzu hori?- Aita harrituta begiratzen zidan.
-Ba... Amak esan zidan,zu atzerrira joan zinela lan bat egitera eta itzuliko zinela. Nik uste nuen gezurretan zebilela, zuek dibortziatuta zeundetela.
-Baina! Nola izan zara kapaza Leireri horrelako gezurra esaten?!- Aitak haserreturik begiratzen zuen ama.
-Ezin nion egia esan- negarrez hasi zen ama- negarrez hasiko zen eta.
Ez nuen gehiago entzun nahi, ez nuenez ezer ulertzen, ez nekien zertaz hitz egiten ari ziren, baina bat-batean, negarrez hasita oihu eginez esan nuen.
-Zer gertatzen da?! Egia jakin nahi dut eta oraintxe bertan gainera!
-Lasai zaitez Leire.-ama nire ondora etorri zen.
-Ez orain ez esan lasaitzeko. Ez naiz lasaituko egia jakin arte.
Aita eta ama elkar begiratu ziren, eta gero niri begira aita hitz egiten hasi zen.
-Begira maitea, eser zaitez sofan eta lasai zaitez pixka batean. – sofarantz eraman ninduen eta nire ondoan eseri zen.- Ama eta ni, ez gara oso ondo konpontzen eta ez genuke nahi zuk, egunero gure liskarrak entzuterik.
Badakigu izutzen zarela,gu oihuka gaudenean. Atzo ez egotearen arrazoia da, ama eta ni dibortziatu egin garela eta ni etxetik joan naiz.
Ezin nuen hitz egin, eztarrian korapiloa nuen, bihotzean mina sentitzen nuen eta nire begiak malkoz beterik zeuden. Ez nuen ezer ikusten. Azkenean arnasa sakon hartuta zerbait esatea lortu nuen.
-Baina zergatik haserretu zarete? Niregatik?
-Maitea, ez da zure erruagatik.- ama nire ondoan eseri zen
- Liskar txikiak ziren, baina denborarekin handitu dira.
Zurekin oso pozik gaude,nota onak atertzen dituzu, ez zara liskarretan sartzen... asko maite zaitugu biok. Horregatik dibortziatu gara, zuri minik ez egitearren, egunero liskarrik ez entzuteko. Zurentzat onena dena egin dugu.
-Baina dibortziatu bazarete, aita non biziko da?
-Madrilen biziko naiz, han nire zuzendaria bizi da eta postuz igoko dit.
-Horrek esan nahi du ez nauzula gehiago ikusiko?
- Nahi duzunean etor zaitezke eta gainera, ni hona bisita egitera etorriko naiz.
-Baina maitea, orain esan behar dizudana oso inportantea da.- Ama niri hitz egiten ari zen- Epaileak esan du, zuk aukeratu behar duzula norekin bizi nahi duzun betirako.
-Zer!! Nik biokin bizi nahi dut, biok berdin maite zaituztet. Ezin dut bion artean bat aukeratu.!
-Badakigu maite gaituzula, baina aukeratu beharko duzu.
Gainera, batekin bizi arren bestea bisitatu ahalko duzu nahi duzunean.
-Baina biok maite zaituztet! Ez da gauza bera bisitatzea nahi duzunean, ikusteaz egunero! Zergatik egiten didazue hau! Esan duzue niretzat onena egiten ari zaretela, ba hautaketa hau ez da niretzat onena. Nik ez dut nahi.
-Maitea, badakigu oso zaila dela aukeratzea, baina guk ez ditugu legeak egiten, guk betetzen ditugu.
-Hilabete bat duzu pentsatzeko gero epailearengana joan beharko duzu. Bitartean ni Madrilen egongo naiz.- sofatik altxatu eta musu bat eman zidan- Orain joan beharra dut, baina laster itzuliko naiz. Ongi pentsatu zer nahi duzun.
Zuk pentsatzen duzunarekin nik pozik jarriko naiz zeren zure hautaketa da. Jakin nik beti maitatuko zaitudala.
...Hilabetea oso motel pasa zitzaidan ez nekien norekin gelditu. Amarekin gelditu nahiko nuke zeren berarekin biziko banintz betiko ikastolara joango nintzateke eta betiko lagunekin egon. Baina aitarekin bizitzera joango banintz, lagun berriak egingo nituzke eta gainera,
Madrilen asko gustatzen zitzaidan gauza asko zeuden. Lagun berriak egiteak asko pozten ninduen, baina hemengo lagunak uzteak min egiten zidan.
Azkenean hautaketaren eguna iritsi zen. Banekien norekin bizi nahi nuen. Arratsaldeko 18:30 ziren eta epailearen aurrean nengoen.
-Kaixo Leire, azkenean norekin bizi nahi duzun aukeratu duzu?
-Bai epaile jauna, badakit norekin bizi nahi dudan.
Amarekin bizi nahi dut!
-Zergatik? -galdetu zidan epaileak.
-Asko kostatu zitzaidan norekin gelditu nahi nuen aukeratzea, zeren biok asko maite ditut. Baina amarekin bizitzea aukeratu dut zeren: Maite dut eta aitarekin bizitzera joango banintz ikastola eta betiko lagunak ez nituzke gehiago ikusiko. Horregatik aukeratu dut. Baina aita ere asko maite dut eta lagun berriak egitea asko gustatzen zait, baina hemengoak galtzeko beldurra dut.
Horregatik pentsatu dut aita bisitatzera joaten naizen egunetan lagun berriak egingo ditut Madrilen eta horrela ez ditut hemengoak galduko.
-Oso ondo arrazoitu duzu zure iritzia. Bihotz oneko pertsona zarela ikusten dut eta zure lagunak asko maite dituzula ere. Orain mesedez hemen zure firma jarri.
Firmatu ondoren etxera aita, ama eta hirurok abiatu ginen. Nire aita eta ama oso pozik zeuden lehen esandakoarekin. Amak esan zidan:
-Aitak eta biok pentsatu dugu, asteburu honetan zuk aitarekin Madrilera joatea. Nahi duzu?
-BAI!- oso pozik jarri nintzen.
...6 hilabete pasa dira eta oso ongi eramaten dut oraingo bizimodua, nahiz eta nire gurasoek dibortziatuta dauden. Ia asteburu guztietan Madrilera joaten naiz aita bisitatzera. Gainera, lagun berriak egin ditut han, aita noizean behin etortzen da ona ama ikustera. Amarekin oso ondo nago, eta ez diot gehiago gezurtu eta lagunekin oso ondo nago. Irunek triste ikusten nauenean beti neure ondoan dago laguntzeko.

IDOIA SAROBE DBH 2