ALDAKETA

Gaztea nintzela, bizitza aspergarria neramala pentsatzen nuen behin eta berriro, aldaketen esperoan nengoen. Oso aldeketa handia bizi izan nuen, baina aldaketa hori ulertzeko, nire egun
arrunt bateko rutina ezagutu behar duzue. Goizean goiz, gorrotoen daukadan tresnak jo zuen, altxatzeko ordua baitzen. Lotan jarraitzeko gogoa bihotzean, baina hau eginezina buruan, oin hutsez zutik jarri eta neukan aurpegi txuria garbitzera joan nintzen komunera. Ur hotzaren sentsazioak guztiz esnatu ninduen, orduan, eguneroko betebeharren arropa jantzi nuen; uniformea. Nola gorroto ditudan oihal fin grisez egindako galtza haiek eta kolore berdeko artilezko txaketa hura. Astronauten jantziak mila aldiz gusturago eramango nituzke!
Esne beroa prestatu nuen, gailLeta borobil batzuekin jateko. Egunero bezala. Hau egin ondoren, motxila hartu eta autobusa hartzera abiatu nintzen. Bai, autobusa; beti eseri nahi duen edo ondoan inor ez eseritzen beti saiatzen dagoen jendez beteriko garraiobidea. Ni igo nintzenean, eserleku indibidual bateko emakumea jaitsi zen, tokia libre utziz. Hura bai zortea nirea!
Eserlekua zeruak argitzen zuela zirudien, eta azkar, bertan eseri nintzen, gustu-gustura. Zoritxarrez, hurrengo geltokian gizon zahar bat igo eta kontzientziak milaka bira ematen zizkidala, azkenean, eserlekua eskaini nion. Ze erremedio! Nire ikastetxe gogaikarrira iritsi nintzenean, eguna azkar pasatzea eskatzen nuen behin eta berriro. Atetik sartzerakoan, ikasteko gogoak ikusten ziren nire gelan. Gainera, irakaslea etorri zenerako,denok apunteak mahai gainean genituen eta bakoitza bere mahaiaren aurrean eseria zegoen, isil-isilik, irakasleak aginduak emateko zain. Bai zera! Hori irakasleei gustatuko zitzaiena da, baina hori bakarrik filma batzuetan nekez ikus daiteke, gutxi batzuetan soilik.
Nahiz eta eguna oso azkar pasatzeko gogoak izan, mantsoegi pasa zen, zoritxarrez. Txirrinak jo zuenean, salbatua nengoela sentitzen nuen. Azkenean, eguna amaitu zen. Etxera iristeko gogoekin arin-arin abiatu nintzen geltokira, gero eta lehenago iristeko. Oraingo honetan, ez nuen leku librerik ezta ikusi ere egin, jendez beterik zegoen autobusa.
Etxera iristerakoan, aita eta ama egongelan esperoan nituen. Nirekin hitz egin nahi ote zuten? Ikatolako deiren bat jaso ote zuten? Burua galderaz beteta nuela, beraien ondoan eseri nintzen, eta pixka bat lasaituz, lehenengo hitzaren esperoan gelditu nintzen. Ama izan zen lehena:
-Jon, azkenaldi honetan, zure aita eta ni, ez gara oso gustura egon elkarrekin. Asko oihukatzen dugu gure artean, eta ezkondu gineneko elkar egoteko desioa ez daukagu.
Zergaitik kontatzen zizkidaten gauza horiek? Noraino iritsi nahi ote zuten hasierako hitz horiekin? Horrek, ez zuen nirekin zerikusirik, alegia, baina zer esan nahi ote zidan? Ama gelditu zeneko bi segunduetan, guzti hau pentsatzeko denbora eman zidan eta jarraian, aitak hartu zuen hitza:
-Ez dakigu hartu dugun erabakia ezaguna egingo zaizun, baina hirurontzako hoberena dela uste dugu.
Oraingoan bi segundu baino gehiago iraun zuen isiltasunak eta ez zen nire burutik ezer pasatu, lehen ez bezala. Uste nuen banekiela zer esan behar zidaten, baina ez nuenez hori izatea nahi, ez nuen bi aldiz pentsatu ere egin. Amak jarraitu zuen:
-Zure aitak eta nik, bereizteko erabakia hartu dugu, bihotza. Aita, erosi duen etxera bizitzera joango da, eta zu hemen nirekin geratuko zara. Bi asteburuero berarekin joango zara.
Poza edo pena sentitu? Alde batetik, poza, ez zirelako gehiago haserretuko, ongi egongo zirelako eta beraien erabakia zelako. Baina bestetik, izugarrizko pena, bereizten zirelako, ez zirelako elkarrekin egon behar,... arrazoi nahiko astunak.
Ez nekien zer espresio jarri nire aurpegian. Malko ahul bat, nire begian zegoen, masaila zeharkatzeko prest, baina azkar garbitu nuen eta ezpainetan irribarre txikia marraztu nuen, nire begiek lurrera begiratzen zuten bitartean.
-Galderarik maitea? -esan zidan aitak besoak sorbaldaren gainean ipintzen zuen bitartean.
Amak lehen azaldutakoa zen nire galdera guztien erantzuna, baina hori ahaztua izango banu bezala, pilaka galdera egin nizkien.
Elkarrizketa bukatzerakoan, nire logelara joan nintzen, triste-triste. Banekien handik aurrera, gauzak ez zirela berdin izango. Aldaketa handia zen. Ez nuen inor ezagutzen guraso bereiztuekin, eta horregatik, gelako pertsona arraroa izango nintzela pentsatzen nuen. Gainera, aldaketen esperoan nengoen, nire bizitza aldatuko zuen zerbaiten esperoan. Baina ez horrelako egoeraren zain.
Guzti hori beste modu batez ikusten saiatu behar nintzen, bere alde ona bilatu behar nion. Baina zaila zen, ez pentsa. Oporrei begira adibidez. Orain, aitarekin toki batera joango nintzen eta amarekin bestera. Gainera, aitari hondartza gustatzen zitzaion, amari mendia eta neri biak. Zinemara gehiago joango nintzen eta etxera pizza aldi gehiagotan ekarriko zituzten. Horrela gainera, aita eta ama lagunak bezala ibiliko ziren, inoiz ezkondu izango ez balira bezala. Ohe gainean nengoelarik, lo geratu nintzen.
Sentimendu, sentsazio eta egoera horiek dira behin eta berriro nire buruan irudikatzen ditudanak oraindik, baina egia esan oso ongi nago horrela. Gainera, geroz eta guraso gehiago bereizten ari dira eta sentsazio hauek gero eta pertsona gehiagorentzat ulergarriak direla pentsatzen dut.
Oraintxe bertan, etxean nago, aitaren etxean, kanpora joateko orduaren zain... lagunak mantentzen ditudalako eta bizitza normala egiten dudalako!

ANAIS SANCHEZ. DBH 3