GATIBU

Egunero bezala, irratia piztu, eta zera entzun nuen:
-“Kaixo, egun on. Gaur goizean Patxi Garzia, ertzainak bilatzen ari ziren afera arriskutsuetan zebilen gizona, atxilotu dute. Atzo izan zen epaiketa, eta goizeko 05:00etan sartu dute kartzelan. Atxilotuak dioenez…”
Ezin nuen entzuten jarraitu, kilika hotz batek mugitu zidan gorputza. Hantxe nengoen, geldirik, ezer egin gabe. Une hartan, etxeko txirrinak jo zuen. Berriz jo zuen. Ez nintzen altxatu. Orduan atean itxoiten zegoenak oihu egin zuen:
-Ander, ireki zak atea behingoz!-Inaxioren ahotsa zen. Orduantxe, altxatu eta atea ireki nion.
-Konturatu al haiz 10 minutuz izan nauzula zain?
-Bai, barkatu. Patxirena entzun diat eta… badakik… ez neok horrelakoetarako prest.
-Honi buruz hitz egitera etorri natzaik, Patxik oso lan garrantzitsua zian esku artean; bere kontaktuei esker, banku baten diru guztia bereganatzen ari zuken, baino polizia bide erdian jarri duk, eta Patxik diru asko zor zian… beraz, bere lana bukatu behar diagu ez badiagu kartzelan edo hilik bukatu nahi.-Ahots serioa zuen, ez zuen beldurrik baino esku artean genuena oso zaila zirudien. Arreta jarri nuen.-Hire egitekoa oso garrantzitsua duk, Patxiren kontaktuekin hitz egin behar duk eta dena garbi utzi.
-Bai, egingo diat.-esan nion.
Arratsalde hartan, gelditua nintzen Patxiren lagun haiekin, hiritik kanpo zegoen lantegi zahar, ustel eta bakarti batean. Muino txiki baten goikaldean zegoen, eta haraino iristeko, bide luzea egin behar zen, mendia txikia izan arren.
-Zure esperoan geunden-agurtu ninduen gizon sendo eta handi batek.
-Hementxe daukat atxilotuak zor zizuen dirua.-Inaxiok esan zidan, hobe izango zela Patxi ia ezagutu ez banu bezala egitea.-espero dut honekin lana bukatzea.
-Bai, dena dago… -xuxurlatu zion atzeko batek lehengo gizon indartsuari, oraingoak begi urdin eta ile horiak zituen, oso mehea zen eta apustu egingo nuke ez zela hemengoa.
-Jakin ezazu gu ez garela hain errezak, agerian egoteko oso hurbil egon gara. Ez da batere atsegina izan.-Ixilune bat egon zen.-Beste enkargu batzuk egin beharko dituzu.
Astelehenean bertan, paper batzuk sinatu behar izan nituen, Patxi atxilotu baino lehenagoko paperak ziren. Patxiri buruzko guztia ezabatu behar genuen, honela kartzelatik aterako zuten, eta dena hobeto joango litzateke, ezin genuen bera gabe jarraitu, gure jabea zen, edo da… ez nekien nola bukatuko ziren gauzak.
Egunak pasa ahala, nik enkarguez, lanez, paperez eta paper gehiagoz arduratzen nintzen. Beldurra nuen. Inaxiok esaten zidan bere lana askoz konplexuagoa zela, eta lasai egoteko, baino nik bakarrik sofan etzanda ikusten nuen bere Heineken garagardoa eskuan zuela, eta batzuetan nora joan behar nuen esaten zidan, baino ez zuen besterik egiten. Ez nintzen oso ondo sentitzen.
Egun batean, kaletik nindoala, norbaitek jarraitzen ninduela sumatu nuen. Orduantxe, gizon batek besotik hartu eta kale estu batera sartarazi ninduen.
-Kontuz egiten duzunarekin, ertzaina naiz, badakigu zertan zabiltzan eta zu atxilotzeko asmotan etorri naiz, beraz, badakizu, eskuak elkarrekin jarri…
-Esaidazu dakizun guztia, Patxi Garziaren kontrabanduen paperak ezabatzen eta zure izenean jartzen nor ari den jakingo duzu ezta?
-Ni.-erantzun nion ahots ahul batez. Ikaratua nengoen, baino zertan ari nintzen ni pentsatzen paper guzti horiek sinatu nituenean? Berehala, dena garbi ikusi nuen; gure jabea atxilotu zuten eta oso lan arriskutsuak egin zituen. Beraz, ni, taldeko berria, saltsa guztietan sartu eta Patxiren ordez nik kartzelan egon beharko nuke. “Urde zikinak!” pentsatu nuen.
-Ez dut uste hain ergela zarenik.-esan zidan ertzainak.
Ez nion erantzun.
-Eraman ezazue.-momentu horretan, kaleko izkin batzuetatik atera ziren beste bi gizon.
Geroztik, hamar urtez egon nintzen preso.
…
-Azkenean! Bai! Betiko aske!
Kartzelan egoteko epea amaitua zen! Orain hamar urte haietan amestu nuenarekin hasiko nintzen Kontinente berora ateratzen zen lehenengo hegazkina hartu nuen. Kongon lurreratu eta han gelditu nintzen denboraren igarotzea, jendearen hobekuntzak eta medikua laguntzeko asmoak handitzen ikusteko. Jendeak asko maite ninduen, eta oso gustora sentitzen nintzen beraiei laguntzen.
Ez nuen nire lehengo bizitza gogoratu nahi. Baina ezusteko batek hau egitera behartu ninduen… Goizeko hirurak ziren, eta ni lotan nengoen. Halako batean, nire txabolako atea bota zuten. Ez! Talde hura zen! Gizon sendoa, bere lagun ilehoria, eta gainera, orain, ez zeuden bakarrik. Beste bi gizon indartsuek laguntzen zieten. Zer egingo nuen?
-Ez ezazu egin harritua egongo bazina bezala.-esan zidan gizon meheak.
Eta egia zen, ez nengoen harriturik, egunen batean edo bestean hau gertatzea espero nuen.
-Badakizu ez dela gure arteko ezer… lana bakarrik… gehiegi dakizu.-horiek izan ziren gizon handiaren hitzak.
Bere begi beldulgarriak nereetan iltzatuak zeuden, sakonki begiratzen zidan aurpegira. Ez nuen ezertxo ere sentitu, iluntasuna eta bakardadea baizik. Dena beltza zen, dena. Nire iragana, nire oraingo bizimodua, eta gerokoaz ez zegoen ezer, ez ilunik, ez argirik, ezer ez.
Heriotza hurbil nuela, banekien. Bitartean, norbaitek atea bortizki jotzen zuela entzun nuen. Afrikara zetozen medikuren bat izango zen. Beranduago, begiak ireki nituen. Etzanda nengoen, eta sabai zuri bat ikusten nuen. Non zeuden lau gizon haiek?
Altxatzen saiatu nintzen, eta orduan ahots lasai batek esan zidan:
-Ez, ez zaitez altxatu, oso gau mugitua izan duzu. Atseden bat hartzea, hobe izango duzu.
Orduan, atzeraka bultzatu ninduen, poliki-poliki. Zertan ari nintzen osasunbidean? Harriturik nengoen.
-Zer gertatu da?-galdetu nion txuriz jantzirik zegoen gizonari.
-Afrikatik bidai luze bat egin behar izan duzu, dirudienez bi tiro jaso zenituen urdailean.
Ezin nuen sinetsi. Gizonak jarraitu zuen:
-Beste mediku batek aurkitu zintuen zure bihotzaren azken taupadak zenbatuak zeudenean…
Harrigarria, berriz. Ezin dezaket egun horietaz askoz gehio gogoratu, saiatzen naizen aldiro, buruak birak ematen dizkit eta ikusmena lainotzen zait.
Oraintxe bertan, sukaldari bezala nago Madrilgo jatetxe batean. Gustura nago. Eskerrak ematen ditut dena ondo doalako nire inguruan. Hala ere, badakit munduan ni bezalako beste asko daudela eta lehengo ni bezalako asko zeudela eta daudela… baino nik ezin dut hori aldatu.
Inork ez daki nola alda dakiokeen bizitza irratia piztueta berriak entzuten ari dela…


ANA VILLANUEVA DBH 2