ABUZTUAK 23

Kaixo ni Jon zabalza naiz eta 18 urte ditut. Nere familiarekin bizi naiz Bartzelonan; Nere aita, nere ama eta nere ahizpa Leire eta ni. Duela gutxi arte gure familian dena ongi zihoan. Nere aitak gurekin ematen zuen eguh guztia, amak etxean egiten zuen lan, eta Laire eta ni oso ongi konpontzen ginen.
gau batean, aita eta ama entzun nituen bere logelan hitz egiten, nire aitari lanpostu berria eman nahi zioten, baina horretarako, Iruñera etorri behar ginen bizitzera. Amak ezetz eta ezetz esaten zion, guk hemen geneukala bizitza guztia eta lagun guztiak, eta oso pozik geundela hemen. Orduan atea danbateko batez itxi zuen amak.
Hurrengo goizean, gurasoek dena esan ziguten eta nere ustez, amari gustatu zitzaion Iruñera joatearen ideia. Baina esan beharra dago nik banekiela bakarrik problemak ekarriko zizkigutela hona joateak, baina, alde batetik, esan nuen hura ez banuela egiten bizitzako oportunitate bat galduko nuela.
Handik 6 hilabetetara, prest geunden etxetik ateratzeko eta beste bizimodu batean sartzeko. Lehenengo, autobusa hartu genuen aireportura joateko.
Han hegazkin bat hartu genuen Biarritzera joateko, eta hemen auto bat alokatu genuen Iruñeraino iristeko. Esan beharra dago bidaia oso neketsua izan zela, baina merezi zuen. Etxera iristean harrituta geratu nintzen, oso handia zen eta 2 pisu zituen.
Hurrengo eguneta, bizimodu berrira moldatu behar izan genuen. Nik ez nuen institutua oso urruti, pare bat kale gurutzatu behar izan nituen. Baina, nere gurasoekin gauzak ez zihoazen hain ongi, aita oso berandu iristen zen etxera, eta iristen zenean amak eta berak kristoren bronkak izaten zituzten. Hemen hasi zen aldatzen okerrera nere bizitza.
Azkenean, nere gurasoak banandu egin ziren eta Leireri eta niri min handia egin zigun horrek, baina txarrera zen egunero-egunero etxetik etxera ganbiltzala.
Ni nazkatuta nengoen guzti horretaz eta segidan atera nuen gidatzeko karneta Bartzelonara itzultzeko. denbora asko iraun nuen hainbeste gauza jasatzen, ezin nuela beste zerbaitetan pentsatu, BARTZELONARA ITZULI NAHI NUEN!
Karneta eman zidanean, Abuztuak 23 zen, denbora gahiagoz geratu nintzen Iruñean. Gehiago ezin nuen. Egun batean autoa hartu eta korrika bizian buelta bat ematera irten nintzen. Oso haserre nengoen eta ezin nuen gehiago.Bat-batean auto batek argiak eman zizkidan, baina nik ez nion kasurik egin. Neure buruan neukan amorrua edozer gauza baino handiagoa zen. Bide-gurutze batetik trailer bat atera zitzaidan. Oroitzen dut mementu batean egon nintzela konsziente eta gero zorabiatu egin nintzen.
Anbulantzia etorri zenerako berandu zen, egin zuten guztiak ez zuen ezertarako balio.
Nere gurasoak enteratu zirenean, nere ama etxean gelditu zen ezin zuelako ezer sinistu. Eta aita, berriz, bere autoa hartu eta istripuaren tokira joan zen. han nik ezkerreko belarrian neukan belarrietakoa aurkitu zuen. Horrekin batera matrikula, giltza batzuk, betaurreko batzuk... gauza hartu zituen.
Funerala oso polita izan zen, nere lagun guztiak zeuden han; Balentziakoak eta hemengoak. Nola ez nere familia osoa zegoen eta nola ez nere neskalaguna.
Nere gurasoek oso denboraldi kaskarra pasatu zuten hortik aurrera, baina horri esker elkarrekin daude berriro, beraiek uste zutelako bi gauza gelditu zitzaizkidala egin gabe; biziaz gozatu eta biak elkartu.
Orain maite nauten guztiek azken segundua ere disfrutatzen dute, beraiek baitaikite nolakoa den bizitza, BI EGUN. Eta gehienetan ez dakizkigu bi egun horiak disfrutatzen.

AMAIA AINCIBURU DBH 2



PETRI ATARRABIAKO HAUR LITERATUR LEHIAKETAN. Erasmusa lortu zuen.