NIRE OROIMENAK

Lehenengo kapitulua

Arratsalde euritsu bat zen. Madrilgo osasun etxea oso lasai zegoen. Bertan, Samuel eta Maria zeuden kafe bat hartzen. Bat-batean telefonoa entzun zuten eta Maria telefonorantz hurbildu zen. Emakume ahots bat entzun zen.
-Telefono dei bat duzu Samuel –esan zuen Maria, bere idazkariak.
-Bai, nor da?
-Samuel maitea! –esan zuen beste aldeko ahotsak
-Ama! Ze arraro zure dei bat jasotzea. Zer gertatzen da?
-Gustatuko litzaiguke zu Ghanara etortzea zure semea jaio baino lehen. Gogo handiak ditugu zuk ikusteko.
-Bai ama, arrazoia duzu. Duela aste batzuk nabilela horretan pentsatzen. Badakizu oso gaizki pasatzen dudala zuengandik hain urrun egoteaz eta hain gutxi ikusteaz.
-Samuel bihotza, benetan ilusio handia egingo lidake. Gainera, zure aita egun osoan dabil zutaz hitz egiten eta ez dakizu ze nolako poza emango liokeen zu ikusteak.
-Baita niri ere ama. Begira saiatuko naiz lehenbailehen hegazkineko txartelak hartzen eta han zuekin izugarrizko aste bat pasatzen. Ondo iruditzen zaizu amatxo?
-Primeran iruditzen zait! Beno hoberena zure lanarekin jarraitzea izango da ea arazoak izan behar dituzun. Txartelak lortzen dituzunean deitu mesedez.
-Bai, bai. Lortu bezain laster deituko dizut.
-Agur Samuel ondo izan eta gero deitu!
-Agur amatxo!
-Nor zen Samuel? –esan zuen Mariak.
-Nire ama! –esan zuen Samuelek hunkituta.
-Ze arraro hona deitzea ez? Zer nahi zuen ba?
-Gogo handia duela ni ikusteko eta galdetu dit ea joan naitekeen Ghanara egun batzuk pasatzera.
-Ze idei ona ez?
-Ba, egia esan bai. Nik ere gogo handia dut haiek ikusteko eta asko botatzen ditut faltan. Gero joango naiz agentziara txartelak hartzera eta han pasako dut astetxo bat.
-Eta zure familia osoa dago han? –buruarekin baietz erantzun zion Samuelek- Zergatik etorri zinen zu bakarrik?
-Oso istorio luzea da...
-Berdin da, gaur ez daukagu lan asko egiteko, konta ezazu mesedez –eskatu zion Mariak.
-Nire istorioa hamar urte nituenean hasten da. Dakizun bezala, Ghanan bizi nintzen, Kumasi izeneko herrixka batean. Kumasi nahiko herri txikia zen, hamar etxe inguru zituen bakarrik, plaza antzeko zerbait eta eskola zakar bat. Herriko etxerik politena nirea zen. Bertan, nire gurasoak, nire bost anai-arreba eta ni bizi ginen. Bakarrik hiru gela eta komun bat zuen. Bertako bizitza oso zaila eta gogorra zen. Egunero eguzkiarekin batera jaikitzen ginen, semeak janaria bilatzera joaten ginen eta denbora izanez gero eskolara. Noizbehinka futbol partiduak jolasten nituen nire lagunekin.

2.kapitulua

Atzo izan balitz bezala gogoratzen dut egun hori. Egunero bezala goiz jaiki nintzen lan egitera joateko, eta gainera egun horretan izugarrizko lana geneukan. Seiak aldera, lagunekin futbolean jolasten nengoenean, ikaragarrizko kotxe bat pasa zen Kumasi erditik. Plaza erdian gelditu zen eta segundo batzuetan, Kumasiko bizilagun guztiak kotxe beltz hura inguratu zuten. Denak irrikitan geunden kotxe horretatik nor aterako zen esperoan eta lau gizon txuri atera ziren bertatik. Inork ez zituen haiek ezagutzen eta beraiek nahiko urduri jarri ziren hainbeste jende ikustean.
Beraiengana Nadia hurbildu zen, nire eskolako irakaslea. Oso modu arraroan agurtu zituen, geroago jakin nuen hura ez zela modu arraroa baizik eta Espainian erabiltzen den agurra. Jendea hizketan hasi zen eta zurrumurruekin amaitzeko, Nadia hizketan hasi zen.
-Barkatu momentu bat, gauza bat esan behar dizuet.
-Nortzuk dira horiek? Zer egiten dute hemen? –entzuten zen plazatik.
-Hau ONG Espainiar bat da eta gu laguntzera etorri dira hilabete batez. Eskolako haurrekin lan egingo dute gehien bat baina baita ere beste arlo batzuetan. Orain atsedena hartzera joango dira eta bihar izango duzue aukera beraiekin hitz egiteko.
Ez nekien ze garrantzitsua izango zen egun hori nire bizitzan...
Urduri joan nintzen egun horretan eskolara. Iritsi nintzenean han zeuden lau gizon horiek. Asteko beraien izenak esan ziguten: Enrike, Juan, Pablo eta Alvaro. Enrike izango zen gurekin egongo zena gehien bat. Enrike ikertzaile Espainiarra zen, 35 urte zituen eta duela bi urte lan egiten zuen ONG batean. 2 metro neurtzen zuen gutxienez eta kirola gustukoa zuela nabaritzen zen bere gorputzean. Hasieratik oso gizon alaia iruditu zitzaidan, beti irribarre bat zuelakoz aurpegian eta berak esaten zuen bezala beti zeukan txisteren bat aho tartean. Geroago jakingo nuen bezala oso langilea zen eta asko laguntzen zien beste pertsonei.
Hurrengo egunetik aurrera hasi ginen berarekin ariketak egiten: jolas desberdinak egiten genituen, irakurtzen erakutsi ziguten, ipuinak idazten genituen... Egun batean, nik jakin ez arren, aptitude test bat egin zidaten. Arraroa iruditu zitzaidan arren, proiektuaren beste atal bat zela pentsatu nuen. Azken batean, horrelako ariketa bat nik bakarrik egitea ez zen gauza komuna.
Arratsalde horretan, eskolara nindoala nire ama ikusi nuen. Ez zitzaidan gauza normala iruditu gutxitan pasatzen zelako nire ama eskolatik. Agurtzera joaten nintzenean, ezagutzen ez nuen gela batean sartu zen. Atzetik, Enrike sartu zen korrika bizian, zerbait sekretua izango balitz bezala. Aterantz hurbiltzen nintzen heinean, nire izena entzun nuen. Badakit gaizki dagoela besteen elkarrizketak entzutea, baina momentu horretan ezin nuen besterik egin.
-Arratsaldeon Fatima. Zurekin Samueli buruz hitz egin nahiko nuke. Begira, egun hauetan denbora asko pasa dut berarekin eta bere jarrera eta bere ariketak aztertu ondoren, konturatu naiz Samuel ez dela mutil arrunta.
-Baina nola ez dela arrunta? Zergatik da arraroa ba?
-Ez Fatima, gaizki ulertu didazu. Ez du esan nahi negatiboa, positiboa baizik. Lehen esan dizudan bezala, ariketak behatu ondoren konturatu nintzen Samuel oso mutil argia dela duen adinarentzat. Erabaki nuen hoberena aptitude test bat egitea zela eta gaur goizean bertan egin diot. Emaitzak oso argiak dira: Samuelen koefiziente intelektuala oso altua da. Zorionak.
-Benetan? A ze sorpresa! –irribarre bat marraztu zitzaion aurpegian Fatimari.
-Baina gauza garrantzitsu bat esan behar dizut. Hemen, Ghanan, Samuelek ez du bere garuna garatuko eta ez du ikasteko aukerarik izango. Badakit zurentzat zaila izan behar dela orain esan behar dizudana, baina egokiena iruditu zait. Pentsatu dut hoberena dela Samuel gurekin Espainiara etortzea gu itzultzen garenean. Espainian ikasteko aukerak izango ditu, eskola on batean sartuko dugu, hizkuntzak ikasiko ditu...
-Ez dakit Enrike. Oso gazte dela iruditzen zait, ez dakit hori aukerarik egokiena den.
-Bai, badakit zaila dela Fatima. Pentsatu hemen, Ghanan, ez duela ikasteko inolako aukerarik izango eta hori badakizu Fatima.
-Horretan arrazoia duzu. Beharbada ez da hain ideia txarra. Baina arazo bat dago. Nik ez dut behar adina diru horrelako bidai bat ordaintzeko eta are gutxiago Samuel Espainian mantentzeko.
-Lasai, ez zaitez horretaz kezkatu. Ni egingo naiz kargu diruaren arazoaz.
Ezin dut sinetsi. Beraiek bertan jarraitzen dute hizketan nik hartu behar ditudan erabakiak hartzen. Zergatik ez didate ezer esan? Nik ez al naiz garrantzitsua istorio honetan? Nire ustez baietz. Baina nola hartu behar dute erabaki hori niri galdetu gabe? Nik ez dut Espainiara joan nahi. Hemen egon nahi dut nire familia eta nire lagunekin. Hemen dut dena. Haserretua nago. Haserretua nire ama eta Enrikerekin. Atzipetua sentitzen naiz ere. Hasteko, egin didaten test madarikatu horrengatik eta baita ere horrelako gai garrantzitsuetan nire iritzia kontutan ez hartzeagatik.
Etxera joan nintzen. Ez nuen inorekin hitz egin nahi. Etxera ailegatzean ohean sartu nintzen. Gaizki sentitzen nintzela esan nuen eta horrela bakarrik utziko zidaten. Nire ama, nire aitarekin entzun nuen hizketan. Azkenean, negar egiten nuen bitartean, lo gelditu nintzen.
Hurrengo egunean, nik pentsatzen nuen bezala, ez zen egun normala izan. Altxatu nintzenean, malkoak begietan nituelarik, gosaltzera joan nintzen. Nire ama bakarrik zegoen. Banekien zer esan behar zidan, aurreko egunean entzun nuenaz aparte, bere aurpegiak dena esaten zidalakoz.
-Samuel, eser zaitez momentu bat. Besteak lan egitera bidali ditut zurekin hitz egin nahi dudalakoz. Begira Samuel, atzo Enrikerekin...
-Ez ama, ez jarraitu –moztu zion Samuelek- atzo dena entzun nuen. Badakit Espainiara eraman nahi nauzuela. Ama, ez nuen pentsatzen horrelako gauza bat egingo zenidanik.
-Samuel maitea, barkatu, baina oraindik ez dugu inolako erabakirik hartu.
-Nola ezetz? Atzo entzun nuenarengatik badirudi dena erabakita duzuela. Eta ni zer? Nik ez dut inporta ama?
-Samuel ez esan horrelakorik. Zu beti izan zara garrantzitsuena. Azken erabakia zurea izango da. Baina entzun iezadazu mesedez. Samuel, oso mutil argia zara eta hori aprobetxatu behar dugu. Zuk hemen ez duzu inolako aukerarik izango eta han aldiz bai. Gainera, Enrikek zainduko zaitu eta han primeran biziko zara. Espainia lurralde garatu bat da eta bertan ez zaizu ezer faltako. Guk asko botako zaitugu faltan baina zure aitak eta nik pentsatzen dugu izugarrizko oportunitatea dela zuretzat. Baina hori bai, zuk daukazu azken erabakia.

3.kapitulua

Ailegatu zen eguna, ailegatu zen nire bizitza aldatuko zuen eguna. Hitz batean bakarrik deskriba nezakeen sentitzen nuena: urduritasuna. Bai, urduri nengoen, urduri eta beldurtua ere bai. Nola izango zen Madril?
Azken gosari hori ez dut inoiz ahaztuko...
Sentitzen nuen urduritasun hori etxean ere nabaritzen zen, gehienbat amarengan, momentu oro azkazalak jaten ari zen eta. Maleta handi bat neukan prestaturik Espainiara eramateko. Plazarantz abiatu nintzen han herri osoa zegoelakoz gure esperoan. Nire amari inoiz inori eman ez diodan besarkadarik handiena eman nion. Aita eta anai-arrebak agurtu ondoren, kotxean sartu nintzen. Malko batzuk erortzen zitzaizkidan aurpegitik. Handik bost orduetara hegazkinera igotzen nengoen. Bizitza berri bat hasten zen niretzat...
Dena ilun zegoen Madrilera ailegatu nintzen gau horretan. Enrikeren etxerantz abiatu ginen eta bertan sartu ginen. Ezin nuen sinetsi momentu horretan ikusten nuena. Ze nolako etxea! Eskuinean sukaldea zegoen, izugarri handia eta merkatura atera berriak ziren elektra tresnekin. Ondoko atea komuna zen, ikaragarri handia nik ohituta nengoenerako. Aurrean nuen atea nire logela zen, ohe handi-handi bat, bost pertsonentzat zirudiena, armairu bat, non nire maletako gauza guztiak ez zuten ezta laurden bat okupatzen eta primerako mahai bat bertan ikasteko. Ezkerreko atean egongela zegoen, hau izan zen gehien txunditu ninduen gela. Nire begiak gauza batean jarri zuten begirada: ordenadorean. Inoiz ikusi ez nuen makina bat neukan nire begien aurrean. Geroago Enrikek azaldu zidan berari buruz jakin behar nuen guztia. Honetaz aparte ere, izugarrizko sofa bat zegoen eta honen aurrean, telebista erraldoi bat. Ondoko atea Enrikeren logela zen, nirearen antzekoa. Hoberena lo egitera joatea izango zela pentsatu genuen biok. Oso nekatuta nengoen arren, gau horretan ez nuen inolako lorik egin.
Goiz jaiki ginen hurrengo egunean. Enrikek dena erakutsi nahi zidan eta. Nire bizitzako gosaririk goxoena hartu nuen goiz horretan. Denetarik zegoen mahai gainean: zukua, gailetak, kurasanak... Portaletik jaisterakoan, aho bete hortz gelditu nintzen. Enrikek geroago esan zidan bezala, harrizko bihurtu nintzen momentu horretan. Ezin nuen hitzekin adierazi sentitzen nuena: hainbeste jende, hainbeste kotxe, hainbeste etxe... hain arraroa niretzat. Baina gogoak nituen Madril ezagutzeko. Enrikek esan zidan izugarrizko eguna pasatuko genuela eta horrela izan zen. Hasteko, Madrileko kale eta plaza nagusietatik ibili ginen. Hori bai zarata! Mundu guztia hizketan zegoen, kotxeak alde batetik bestera ibiltzen ziren, dendariek oihu egiten zuten bezeroak bere dendetan sartzeko... hain desberdina... Ghana lasaia zen, ez zen ia kotxerik ikusten, ezta jenderik ere eta Madril aldiz, kontrakoa. Baina gehien harritu ninduena gauza bat izan zen: goizeko hamarrak ziren eta nire adineko gazteak zeuden kalean. Hori ez nuen inoiz Ghanan ikusi, ezta larunbata izanik ere. Han, gazteak, lanean egoten ginen eta hemen berriz dibertitzen, ondo pasatzen... Erakustoki baten aurrean gelditu nintzen paseoa ematen genuen bitartean. Baloi bat, futboleko baloi bat nuen nire aurrean. Txuria zen eta marra beltzak zituen ondoan. Ordurarte ikusitako baloirik politena zen.
-Samuel, baloia gustatzen al zaizu? – galdetu zidan Enrikek nire aurpegia ikustean.
-Bai –erantzun nion nik nahiko harrituta.
-Nahi baduzu eros dezakegu.
Erosi? Opari bat erosi egun arrunt batean? Ezin nuen sinetsi. Baietz esan nion buruarekin eta handik 5 minututara banuen nire baloia esku tartean. Nire baloia, bakarrik nirea, ez nire anaiena ez nire lagunena, nirea baizik.
Beste sorpresa bat zuela niretzat esan zidan Enrikek. Eta momentu horretan ikusi behar nuen. Taxi bat hartu eta gero, eraikin handi bat nuen nire aurrean. Ez nekien zer zen eta Enrikek momentu horretan azaldu zidan. Madrilgo futbol taldearen zelaia zen. Ezin nuen sinetsi, talde garrantzitsu baten zelaian nengoen. Bertara sartu nintzen eta tour bat egin genuen zelai barrutik. Sorpresaz beterik pasa nuen paseo hura.
Bazkaltzera joan ginen futbol zelaitik atera eta gero. Jatetxe batean sartu ginen. Entsalada handi bat hartu nuen lehenengotzat eta oilasko zati goxo bat bigarrentzat. Arratsaldean Madrilgo monumentu gehiago joan ginen ikustera. Oso nekatuta amaitu nuen egun hori.
Eskola hasteko eguna ere iritsi zen . Hori bai urduritasuna. Lagunak egingo al nituen? Irakasleek erakutsitako gauzak ulertuko nituen? Gaizki begiratuko zidaten beltza izateagatik? Hainbeste galdera nituen buruan...
Oso eraikin handia zen nire eskola berria. Gaztez betea, bizitzaz betea. Enrikerekin sartu nintzen eta zuzendariarengana abiatu ginen. Berak esan zidan lasai egoteko, oso jende jatorra zegoela eta ez nuela izango inolako arazorik. Nire gela berrirantz joan nintzen. Atea jo eta barrura sartu nintzen. Bertan 25 gazte inguru zeuden aterantz begiratzen eta irakasle bat ere bai. Ikasle bakoitzak bere mahaia zuen eta baita beren liburuak ere. Ez nekien zer egin ezta zer esan. Irakaslea niregana hurbildu zen eta agurtu ninduen. Esan zidan hoberena nire izena esatea izango zela eta nire istorioa labur laburrean kontatzea. Hori egin nuen. Arraro begiratzen zidatela nabaritu nuen, baina azken batean hori espero nuen. Atzeko aldean zegoen mahai batean eseri nintzen. Nire aurrean neska bat zegoen eserita eta ezkerraldean mutil alai bat. Alex zuen izena, nire alturakoa zen eta niri bezala asko gustatzen zitzaion futbola. Egun horretan, patio orduan, niregana hurbildu zen.
-Kaixo. Alex dut izena eta zuk?
-Ni Samuel naiz.
-Nahi duzu futbolean jolastu Samuel? Pertsona bat falta zaigu eta.
-Benetan? Bai noski!
Nahiko harrituta nengoen, pentsatzen nuen zailagoa izango zela lagunak egitea. Primeran pasa nuen futbolean jolasten eta egia esan nahiko ona nintzela konturatu nintzen. Oso pozik ailegatu nintzen egun horretan etxera eta gainera Enrikek bazuen sorpresa bat niretzat. Telefonoa hartu nuen eta nire amaren ahots goxoa entzun nuen. Asko botatzen ninduela faltan esan zidan baina aurrera jarraitzeko. Ezin nituen malkoak mantendu. Hamar minutoz egon ginen hizketan eta egun horietan egindakoa kontatu nion. Beranduago beste dei bat jaso nuen. Alex zen.
-Kaixo Samuel!
-Aupa Alex! Zer dela eta deitu didazu?
-Begira, nire futbol taldean aurrelari bat behar dugu eta gaur patioan ikusitakoaren ondorioz, zugan pentsatu dut postu horretarako. Zer iruditzen zaizu?
-Bai, bai. Asko gustatuko litzaidake.
-Zer iruditzen zaizu bostetan gelditzen bagara gai honi buruz hitz egiteko eta taldea ezagutzeko?
-Primeran! Nire bila etor zaitezke?
-Bai noski, gero arte!
Izugarrizko poza sentitzen nuen momentu horretan. Enrikeri kontatu nion eta bera ere oso pozik jarri zen.
Bostak aldera Alex etorri zen nire bila. Eguna taldekideekin pasa nuen eta Alex eta biok oso lagun onak egin ginen. Nire istorio osoa kontatu nion eta denbora asko pasatzen genuen elkarrekin: entrenatzen, eskolan, kalean... Oso pozik pasatzen nituen egunak Espainian, baina, gero eta gehiago oroitzen nintzen nire familiaz. Askotan hitz egiten nuen beraiekin telefonoz baina ez zen berdina. Gauetan ez nuen inor besarkada bat ematen zidana, ez nituen nire anai-arrebak beraiekin jolasteko...
Egun batean, klasean geundelarik, familiari buruz hitz egiten hasi ginen. Hau guztiak nire familia oroitarazi zidan eta nahi gabe negarrez hasi nintzen. Ez zen jende asko konturatu baina Alex bai. Hoberena klasetik ateratzean hitz egitea izango zela esan zidan eta nik baietz esan nion buruarekin. Klasea amaitzean, elkarrekin atera ginen.
-Samuel, azken egunetan oso gaizki egon zara eta gainera gaur negar egiten egon zara, zer gertatzen zaizu ba?
-Nire familia. Zaila egiten zait aurrera egitea beraiekin egon gabe. Han beti beraiekin nengoen, oso familia elkartua izan gara beti eta badaramat 3 hilabete beraiek ikusi gabe –malkoak erortzen zitzaizkidan honetaz hitz egiterakoan- momentu honetan gehien gustatuko litzaidakeena beraiek ikustea izango litzateke.
-Eta ezin diozu Enrikeri esan zure familia ekartzeko?
-Ez. Ez diot arazorik sortu nahi. Berak asko egin du niregatik eta badakit nire familia hona ekartzeko esango banio, arazoz beteko nukeela.
















4.kapitulua

Egun arrunt bat zen. Eskolatik ailegatu nintzen eta etxean Enrike zegoen.
-Samuel eser zaitez momentu batez mesedez –esan zidan Enrikek aurpegi arraro batekin- Alexekin hitz egin dut.
-Zeri buruz? –esan nion nahiko harrituta.
-Zure familiari buruz. Badakit oso gaizki pasatzen ari zarela, badakit ere asko hitz egiten duzula gai honi buruz Alexekin, eta badakit ere beste egunean negar egin zenuela klasean. Zergatik ez didazu ezer esan?
-Ez nizun arazorik sortu nahi. Zuk gehiegi egin duzu niregatik.
-Samuel ez esan horrelakorik. Zu gaizki baldin bazaude, eta zure familia ikusi nahi baduzu, hori ez da inolako arazorik.
-Nola ez dela arazoa? Beraiek Ghanan daude eta hori hemendik oso urrun dago. Oso zaila da beraiek ekartzea.
-Bai zaila da, baina, zu ekartzea zailagoa zen eta azkenean lortu genuen. Begira, bihar ONG -koekin hitz egingo dut gai honi buruz eta konponbide bat aurkituko dugu. Zu lasai egon zaitez.
Besarkada handi bat eman zidan Enrikek. Izugarri behar nuen horrelako keinu bat.
Handik aste batera Enrike etorri zen irribarre batekin aurpegian.
-Samuel! Samuel! Berri on bat daukat zurentzat.
-Zer gertatzen da? –esan nion nire logelatik korrika ateratzen nintzelarik.
-Zure familia hona etorriko da.
-Bai? Nola da posible? Baina noiz? Non geldituko dira? –zoratuta jarri nintzen momentu batean.
-Lasai, hurrengo astean etorriko dira.
Hurrengo aste osoa pasa nuen gai honi buruz buruari bueltak ematen. Eta azkenean ailegatu zen eguna. Aireportura joan ginen beraien bila. Inoiz gehiago sentitu ez dudan poza sentitu nuen momentu horretan. Korrikan joan nintzen beraiengana eta besarkada handi bat eman nion nire familia osoari.
Han geunden aireportuaren erdian zortziak negar egiten. Pozik nengoen, pozik nengoen beraiek ikusteagatik. Duela hiru hilabete sentitzen ez nuena sentitu nuen momentu horretan, babestua nengoen.
Izugarri azkar pasa zitzaidan aste hura. Baina denetarik egiteko denbora eman zigun ere. Azkenean ailegatu zen eguna. Gauza guztietarako ailegatzen da eguna, gauza onenentzako eta gauza txarrentzako. Aireportura joan ginen. Duela aste bat gogo handiak nituen aireportura joateko, baina momentu horretan ez nuen inolako gogorik. Pentsatu nuen hoberena izango zela ez ikustea nola joaten ziren. Orduan eskolara joan nintzen, nire familia osoa itzultzen zen bitartean.


Joaten ari dira momentu honetan. Ezin dut ezer egin. Zergatik hain azkar? Eta ni hemen eskolan. Eta honen ondoren etxera eta entrenatzera. Badator berriz betiko bizitza. Eta gainera asteburu honetan izugarrizko lana. Tira, badakit joan behar direla. Ezin naiz momentu honetan damutu. Ez dut hori ikusi nahi baina ailegatu da. Berriz hilabeteak eta hilabeteak beraiek ikusi gabe. Gero Alexekin egongo naiz eta irribarreren bat aterako dit baina gero etxean berriz gaizki. Horrela pasatuko ditut hilabetek. Faltan botako ditut, seguru nago.
Eskolatik itzultzen, etxera joan nintzen beste egun bat bezala. Atea irekitzean eta logelara sartzerakoan… han zeuden denak sofan eserita!
-Baina zer egiten duzue hemen? Zergatik ez zaudete Ghanan? Eta hegazkina? Galdu al duzue?
Irribarre bat marraztu zitzaien denei aurpegian
-Ez, ez Samuel – hasi zen aita- sorpresa on bat daukagu zurentzat. Ez gara Ghanara bueltatuko.
-Nola ezetz? Benetan?
-Bai, bai. Enrikerekin hizketan egon gara eta erabaki dugu hoberena hemen bizitzen geratzea izango dela. Azken batean guk zu behar zaitugu eta zuk gu ere bai.
-Baina non biziko gara? Nondik lortuko dugu dirua? Hemen dena oso garestia da…
-Ez zaitez horretaz kezkatu. Enrikeren ONG-koek lan bat bilatu digute eta baita etxe bat. Zure anai-arrebak zurekin joango dira eskolara.
Ezin nuen sinetsi. Korrika Enrikerengana joan nintzen eta muxu handi bat eman nion masailean. Alexi ere deitu nion dena kontatzeko eta eskerrak emateko.
Nire lehengo bizitza biziko nuen, baina hiri berri batean.
















5.kapitulua

-Eta hau da nire istorioa Maria. Zer iruditu zaizu?
-Oso polita da Samuel, benetan hunkitu naizela. Baina zalantza bat dut.
-Zein ba?
-Azkenean zure familia hona etorri bazen, zergatik ez daude orain hemen?
-18 urte bete nituenean erabaki genuen hoberena beraiek Ghanara itzultzea izango zela. Azken batean ni heldua nintzen eta beraiek bazituzten gogoak Ghanara bueltatzeko.
-Beno ez zaitut gehiago distraituko, Agentziara joan behar zara eta.
-Egia da, istorioa kontatzean burua joan zait. Ale banoa. Datorren astean ikusiko zaitut Maria. Badakizu zerbait behar baduzu deitu. Zaindu zaitez.
-Agur Samuel. Ondo pasa eta muxu bat eman zure familiari nire partez.
Ghanan hemendik ordu batera egonen naiz. Gutxiago geratzen da. Urduri nago baina egia esan nahiko ohituta nago horrelako urduritasunetara. Horrelako momentu asko pasa egin ditut eta. Baina egia esan hau ez da besteak bezalakoa, lasaiago nago. Ez daukat hainbeste presiorik. Baina bakarrik aste bat egongo naiz. Gogoak ditut gehiago gelditzeko, baina ezin dut. Virginia dago Espainian.
-Amatxo!
-Samuel maitea!
-Ai ama ze gogoak zuk ikusteko.
-Eta nik ere bai bihotza.
-Non daude guztiak?
-Badakizu, lan egiten. Geroago ikusiko dituzu. Goazen etxera gauza askori buruz hitz egin behar dugu eta.
-Primeran iruditzen zait!
Berdin jarraitzen du etxeak. Leiho berdinak, ate berdinak, usain berdina…
-Hasi aurretik amatxo prestatuko didazu txikitan hainbeste gustatzen zitzaizkidan gailetak?
-Noski baietz. Oraintxe bertan hasiko naiz prestatzen.
Etxe guztia behatzen nago, oroimenez betea. Bitartean gailetaren usaina ailegatzen zait. Bakarrik usaintzearekin badakit primeran egongo direla. Gogoak ditut nire amarekin hitz egiteko.
-Umm ze goxoak! Beti primeran ateratzen zaizkizu.
-Eta zu beti hain esker onekoa. Beno eta zer moduz dago Virginia?
-Primeran! Poz pozik bere haurdunaldiarekin. Gero eta potoloago dago baina gero eta politago ere bai.
-Ze gogoak ditudan nire biloba ikusteko!
-Lasai, bakarrik bi hilabete falta dira.
-Ahaztu zaidala galdetzea. Zer da, neska ala mutila?
-Neska da amatxo eta seguruenik Fatima deituko diogula.
-Egiaz? Ze ilusioa!
Besarkada handi bat eman dit.
Hizketan jarraituko dugu oraindik orduak eta orduak...

Edurne Mendoza eta Irantzu Etxarte