TXISTULARIAREN POEMA

Bazen behin,
Txistulari txiki txukuna,
gaztea,
baina heldua dirudi zuena.
Beti bere txistuarekin,
inoiz ez zuen uzten bakarrik,
egun osoan FIU, FIU,
txistua jotzen,
txorien kantuen antzeko
nota alaiak askatzen.
Alaia zen txistua.
Txistuak neskaren haize leuna zuen gustuko,
gustuko isilak ziren esku txikiak,
txikiak ziren begi sakonak.
Egunero, neskak tritura alaitzen zuen,
egunero, neskak bere bonbo zaharrarekin,
egunero, erritmo azkarrak markatzen danbolinarekin.
Kaleetan egoten zen,
festetan pasatzen zen,
erromerietan jotzen zuen,
ezkontzetan laguntzen zuen.
Baina egun batean,
txistuak ez zuen soinu gehiago atera,
ez zituen txorien soinuak berriro imitatu.
Eta neskak ezin izan zuen soinuekin alaitu kaleak,
ez soinuekin ezkontzetan apaindu,
eta festak soiunurik gabe utzi zituen.
Egun horretaik aurrera,
neska triste bizi zen,
FIU, FIU egin gabe,
txorien kantak imitatu gabe.
Beste txistuekin probatu zuen,
Baina soinu hotza, tristea.
Zergatik berea isildu zen???????


Ainhoa Perez. DBH 3